Blog powstał ku pamięci moich biegowych zmagań. Mam nadzieję, że za parę lat będę się śmiać z początkowych wpisów i nieporadnych pierwszych truchcików.
| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 01 | 02 | 03 | 04 | 05 | 06 | 07 |
| 08 | 09 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
| 29 | 30 | 01 | 02 | 03 | 04 | 05 |
Boję się, że mam covid. Od wczoraj boli mnie głowa i nie przestaje. Biegałam dziś wspólnie z Andrzejem i w pewnym momencie poprosiłam go o chwilę spaceru, bo nie miałąm siły biec. Brakowało mi tchu, a nogi były tak słabe, że czułam jak mięśnie drżą. Na 99% jestem pewna, że złapałam to g...no. Muszę zrobić wymaz.
Ale się podziało! Ku mojemu zdumieniu, Endrju nie odpuścił. Zaprosił mnie do znajomych i wysłał fotki z biegu, na którym się poznaliśmy. Zaskoczyłam się, że tyle zdjęć mi zrobiono i to całkiem fajnych. Zaczęliśmy ze sobą pisać na messengerze. Nasza znajomość rozpoczęła się bardzo zabawnie, od niezwykłego zbiegu okoliczności, ale chyba już nie pójdzie w zapomnienie. Wręcz przeciwnie - nabiera rumieńców. Pisaliśmy ze sobą sporo, na tyle dużo, by umówić się na wspólny bieg. Właśnie z niego wróciłam.
Jestem pod wielkim wrażeniem Andrzeja. Jest niesamowity, niezwykle opiekuńczy i szarmancki. Bardzo dbał podczas biegu o moje bezpieczeństwo. Osłaniał mnie albo z przodu, albo z boku, bo ja w tym moim czarnym stroju byłam mało widoczna dla kierowców. Poza tym świetnie zna okolicę. Biegł takimi ścieżkami, na których ja wżyciu nie byłam. Do tego rewelacyjnie prowadził rozmowę. Przebiegliśmy ponad 15 km i cały czas gadaliśmy. Okazało się, że mamy wiele wspólnego, jeśli chodzi o poglądy na życie, na rodzinę, pracę, przyjaciół. Cokolwiek by nie powiedział, łapałam się na tym, że myślę tak samo jak on. Niesamowite to było. A to, co jest dla mnie najistotniejsze, że Andrzej jest takim samym biegowym zapaleńcem jak ja. Już dzisiaj umówiliśmy się na kolejny wspólny bieg. W ogóle zadeklarował się, że zawsze będzie do mojej dyspozycji, kiedy tylko będę miała ochotę pobiegać. Czyżbym naprawdę znalazła przyjaciela i to nie tylko biegowego, ale także życiowego? Świetnie mi się z nim biegało. Jestem zachwycona. Mieć kogoś takiego przy sobie, kto jest dużo lepszy w sporcie ode mnie, a jednocześnie szanuje mnie i moje mało imponujące biegowe wyczyny, nie zraża się, a wręcz trenuje i motywuje, to dla mnie prawdziwe szczęście. Po dzisiejszym treningu wiem, że jak się już dziś przykleiłam do tego gościa, to się już nie odkleję. Będę się go trzymać pazurami, bo on zaraził mnie swoim optymizmem, pozytywną energią, motywacją, nadzieją na osiąganie sukcesów sportowych. Fantastyczny biegowy świr! I bardzo przyjacielski!
Dziś zaliczyłam bieg charytatywny.
Latem tego roku 11-letni chłopiec z pobliskiej miejscowości wybrał się z rodzicami na wycieczkę rowerową. Piękna rodzinna zabawa zamienła się w koszmar, gdyż chłopak został potrącony przez ciężarówkę. Za nim jest kilka poważnych operacji i bardzo intensywna rehabilitacja. Udało się go już wyprowadzić z wózka inwalidzkiego i porusza się o kulach. Jest to niesamowity sukces. Jednak determinacja rodziców idzie dalej, chcą doprowadzić do momentu, że będzie chodził o własnych siłach. Tylko, że już zabrkło im pieniędzy. Organizatorzy biegu poruszyli dzięki facebookowi niemal całą Polskę. U nas zorganizowano bieg w terenie, a jednocześnie odbył się bieg wirtualny. Jestem zaskoczona rozmachem tej imprezy. Wszystko odbyło się na najwyższym poziomie. Pozyskano ogrom sponsowrów. Była loteria fantowa, na którą się niestety już nie załapałam, bo losy rozeszły się w mgnieiu oka jak świeże bułeczki. Wszystko było dopięte na ostatni guzik, trasa biegu wprost fantastyczna, leśna, dobrze oznakowana. Jednak dla mnie osobiście poza satysfakcją z tego, że pomogłam komuś w biegowym stylu, moim ulubionym, ważne było poznanie pewnego faceta. A było to tak...
Wybiegłam sobie z domu, chcąc dotrzeć na miejsce zbiórki biegu. Biegnę sobie spokojnie, aż tu nagle zatrzymuje się przy mnie czarne Audi. Otwierają się drzwi i słyszę:
- Kasia?
- No tak.
- Ty pewnie na bieg. To wsiadaj. Ja też.
No i wsiadłam. Byłam ogromnie zaskoczona, że ten ktoś mnie zna, ale ostatecznie ucieszyłam się, że mam podwózkę. Przywitaliśmy się, podaliśmy sobie ręce. Dowiedziałam się, że ma na imię Andrzej, dla przyjaciół Endrju. Pogadaliśmy niewiele, bo droga była krótka i szybko dotaliśmy na miejsce. Jednak od tej chwili już wszystko robiliśmy razem. Po numery startowe też zgłosiliśmy się razem. I tu się zaczęło najlepsze. Swój numer przypięłam błyskawicznie. Cztery malutkie agrafki - pyk, pyk i gotowe. Natomiast Endrju do mnie mówi, że on mnie bardzo prosi o pomoc przy tych agrafkach. Nie ma okularów, dobrze nie widzi i nie potrafi sam sobie przypiąć numeru startowego. Zgodziałam się mu pomóc, choć wiedziałam, że to będzie dla mnie bardzo krępujące. Ubrania biegowe są dość obcisłe i co tu dużo gadać - będę musiała chłopa po brzuchu pomacać, żeby dobrze to przypiąć i go nie ukłuć. Odetchnęłam i zabrałam się do roboty, żeby mieć to jak najszybciej za sobą. Może się nawet i zarumieniłam, nie wiem, ale jeśli nawet, to makijaż skutecznie wszystko ukrył. W każdym razie już po tych przebojach stoimy sobie razem, przygotowani do rozgrzewki i Endrju mówi tak:
- Wiesz co jest zabawne w tym dzisiejszym dniu?
- No co?
- Że ja Cię pomyliłem z inną Kasią. Ale wcale tego nie żałuję. Też jesteś Kasia, ale nawet lepsza.
- A wiesz co jest jeszcze zabawniejsze?
- No co?
- Że mój mąż też ma na imię Andrzej.
Nie dał po sobie poznać, że to moje hasło go ubodło, ale przy pierwszej nadarzającej się okazji zniknął. Tak, jak do tej pory nie odstępował mnie na krok, tak teraz się ulotnił. Nagle się okazało, że ma wielu innych znajomych, z którymi musi przybić piątkę i pogadać. Nawet rozgrzewkę olał. Było mi nawet troszkę smutno, bo był tam jedyną osobą, którą znałam. Poza nim, z nikim nie zamieniłam słowa. Jednak ten podryw trochę kiepsko mu wyszedł, już tak niemal na granicy chamstwa. Minęłam go jeszcze potem na trasie biegu i więcej już go nie widziałam. Przygoda z Endrju pozostanie wspomnieniem.
Wypuściłam się dziś na samotny bieg do lasu. Zawsze się bałam biegania w pojedynkę w gąszczu leśnych drzew. Bałam się dzików, zboczeńców, wisielców na drzewach. Dziś jednak coś mnie podkusiło, żeby zapędzić się w las. Może to dzisiejsze święto na mnie wpłynęło, poczułam jakąś dziwną refleksyjność i spokój... Nie wiem. W każdym razie pobiegłam. Jak tylko przekroczyłam próg lasu, otoczyła mnie taka dziwna, dostojna cisza. Było mi na początku trochę nieswojo, ale biegłam dalej. W końcu jakoś do tego przywykłam i zaczęłam cieszyć oko tym, co było wokół. Jesień stworzyła tak malownicze obrazy, że najwięksi malarze świata nie dadzą rady z nią konkurować. Nie dość, że drzewa mieniły się w pięknych złoto-czerwono-brązowych barwach, to jeszcze ścieżki usłane były równie kolorowymi liśćmi, jak dywanami. Festiwal barw po prostu. Magia! Biegłam taka zachwycona, biegłam i biegłam, aż do rozwidlenia ścieżki. Wtedy zawróciłam. Przestaraszyłam się, że jak zacznę skręcać tu i tam, to się zgubię. Wolałam zawrócić, dopóki wiedziałam, gdzie jestem. Z chęcią bym jednak powtórzyła taki bieg. Zastanawiam się tylko, czy rzeczywiście sama.. Chyba nie. Wolałabym jednak mieć towarzysza. Taki pusty, i cichy las jest jak bezludna wyspa - choć cudny, to napawa mnie strachem. Fajnie byłoby znaleźć jakąś koleżankę czy kolegę do biegowych wycieczek. Tylko skąd ich wziąć? Już dwa lata biegam sama i widoków na towarzystwo ne ma... :(